Συνάντησε πολλά εμπόδια αλλά έβαλε ένα στοίχημα με τον εαυτό της, να μη δειλιάσει ούτε μία στιγμή. Έλεγε πάντα σε όλους ότι οι δύσκολες στιγμές ήρθαν, όχι όμως για να μείνουν. Ήξερε ότι ο φόβος δεν είναι κολλητικός όπως και ο καρκίνος…
Η Σοφία Κωνσταντή αναφέρει στο ant1iwo:
«Γεννήθηκα στις 12/11/1967 στη Σωτήρα Αμμοχώστου. Είμαι μια από τις εκατομμύρια γυναίκες που τους χτύπησε την πόρτα ο καρκίνος του μαστού. Στη μάχη μαζί του, βγήκα νικήτρια και η ιστορία μου δίνει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα σε όλες τις γυναίκες που συμπάσχουν μαζί μου. Το μήνυμα είναι ένα: «Ο καρκίνος δεν είναι ανίατη ασθένεια και μπορείς να τον ξεπεράσεις».
Ζούσα μια ήρεμη ζωή με την οικογένεια μου μέχρι που η αρρώστια μπήκε στο σπίτι μου. Ποτέ δεν είπα γιατί σε μένα αλλά ότι είμαι ανάμεσα στις χιλιάδες ανθρώπους που έτυχε να αρρωστήσουν. Στα 40 μου έκανα την πρώτη μου μαστογραφία και βγήκε «καθαρή». Πάντα ήμουν πολύ τυπική, έκανα κάθε χρόνο όλες τις εξετάσεις.
Ένα χρόνο αργότερα όμως…
Ένιωσα ένα περίεργο εξόγκωμα στο δεξί μου στήθος που τελικά ήταν προκαρκίνωμα όμως οι γιατροί, στο ίδιο στήθος, διέγνωσαν ότι πάσχω από μια μορφή καρκίνου που δεν μπορεί εύκολα να ψηλαφιστεί. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, έκλαιγα με λυγμούς. Στο μυαλό μου είχα διαρκώς τα παιδιά μου, δεν ήξερα πώς να τους το πω. Προσευχόμουν ώρες ολόκληρες. Παρακαλούσα το Θεό με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να με αφήσει να ζήσω, να μπορέσω να πάω στην τελετή ορκωμοσίας της κόρης μου που μόλις είχε πάει στο πανεπιστήμιο.
Δεν ήξερα τι είναι η χημειοθεραπεία και τι η μαστεκτομή…
Χειρουργεία, χημειοθεραπείες και μια καθημερινή μάχη με τον εαυτό μου ήταν η ζωή μου. Ήμουν όμως δυνατή και δεν χρειάστηκα ποτέ ψυχολόγο, ίσως επειδή είχα πάντα δίπλα μου τον σύζυγο μου, τις κόρες μου, την μητέρα και τα αδέλφια μου. Σε κάθε χημειοθεραπεία ερχόταν μαζί μου και ένας από τα αδέλφια μου. Όλοι ήταν δίπλα μου, δεν με άφηναν στιγμή μόνη. Η μικρή μου κόρη που ήταν 12 ετών τότε, μου έλεγε καθημερινά: «Είσαι πολύ όμορφη μαμά μου, ακόμα και τώρα που είσαι άρρωστη». Μερικά χρόνια αργότερα που είπε: «Μανούλα μου ήσουν χλωμή και εγώ σου έλεγα ψέματα ότι ήσουν όμορφη για να σε κάνω να νιώσεις όμορφα».
Η αλήθεια δεν άφησα πότε και κανέναν να με δει χωρίς μαλλιά, δεν ένιωθα καλά. Σπίτι φορούσα καπέλο και έξω περούκα. Πριν χάσω εντελώς τα μαλλιά μου, τα αδέλφια μου καθημερινά μου έλεγαν να ξυρίσω το κεφάλι μου και να βγάλω μια φωτογραφία για να τη βλέπω, μέχρι να συνηθίσω τον εαυτό μου. Ήταν μια πραγματικά καλή ιδέα αλλά δεν ήθελα, δεν μπορούσα. Ούτε να κοιταχτώ στον καθρέφτη μπορούσα, φοβόμουν…
Ένα χρόνο αργότερα και όταν επιτέλους τελείωσε όλη εκείνη η ψυχοφθόρα κατάσταση, όταν θεραπεύτηκα, συνειδητοποίησα τι είναι ο καρκίνος. Πέρασα πολύ δύσκολες στιγμές στα χειρουργεία και γενικά στα νοσοκομεία όπως και όλες οι γυναίκες που πέρασαν αυτή την ασθένεια.
Από τότε πέρασαν 7 χρόνια και σήμερα…
Νιώθω πραγματικά ευτυχισμένη, δεν ασχολούμαι με ότι με χαλάει. Άλλαξαν οι προτεραιότητες μου και τώρα πια ξέρω καλά ότι η ευτυχία βρίσκεται στα μικρά, στα ασήμαντα, στις λεπτομέρειες. Κάθε πρωί που ξυπνώ, λέω ευχαριστώ στο Θεό και χαίρομαι που ζω, που βλέπω το φως της μέρας, τον ήλιο, τον ουρανό και τους ανθρώπους.
Σήμερα που είναι η παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου…
Θέλω να ευχηθώ σε όλο τον κόσμο που υποφέρει από αυτή την ασθένεια, να έχει δύναμη, ψυχή για να μπορέσει να παλέψει και να νικήσει. Αυτό είναι που χρειαζόμαστε, δύναμη ψυχής και τότε ο πόλεμος γίνεται ευκολότερος. Μακάρι ο Θεός να βοηθήσει όλους μας».
Διαβάστε περισσότερα → http://ift.tt/2l2Yb8p
February 10, 2017 at 02:00AM
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου