Οι ηγέτες του ΑΚΕΛ εμφανίζονται ως απολογητές του πιο εγκληματικού, μετά από το χιτλερικό, καθεστώτος

Του Νίκου Χρ. Χαραλάμπους

Συμπληρώνονται 100 χρόνια από την κατάληψη της εξουσίας στη Ρωσία από τους Μπολσεβίκους στις 25 Οκτωβρίου (7 Νοεμβρίου με το Νέο Ημερολόγιο) του 1917. Οι πρωτεργάτες της «Οκτωβριανής Επανάστασης» είχαν ως ιδεολογικό λάβαρο τις θεωρίες του Καρλ Μαρξ και του φίλου και συνεργάτη του Φρίντριχ Ένγκελς, τις οποίες ερμήνευσαν με τον δικό τους τρόπο.

Το όραμα του Μαρξ ήταν η δημιουργία μιας παγκόσμιας αταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας. Υποσχόταν να αλλάξει όχι μόνο το οικονομικό σύστημα αλλά την ίδια τη φύση του ανθρώπου. 

Το όλο ιδεολογικό οικοδόμημα του «μαρξισμού – λενινισμού» πάνω στο οποίο στηρίζονταν η Σοβιετική Ένωση και οι δορυφόροι της, τα κράτη του αυτοαποκαλούμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», κατέρρευσε πριν από 28 χρόνια. H κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων ήρθε από τα μέσα. Kαι η πτώση αποκάλυψε αυτό που από χρόνια έβλεπαν όσοι ήθελαν να δουν, ότι ο παράδεισος σκέπαζε μια κόλαση.  Το όραμα έγινε εφιάλτης.

Η σοβαρότερη αδυναμία των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ήταν η έλλειψη δημοκρατικών θεσμών και η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε αντίθεση με το βασικότερο δόγμα του σοσιαλισμού, η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια δεν είχε κανένα αντίκρισμα και νόημα στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Ο Λένιν και ο διάδοχος του Στάλιν ήταν αυτοί που επέβαλαν την εξουσία τους με κατάργηση όλων των άλλων κομμάτων πλην του δικού τους. Ήταν αυτοί που χαρακτήρισαν «εχθρούς του λαού» όλους τους διαφωνούντες με την ανεξέλεγκτη κρίση τους, ακόμη και την πιο παρανοϊκή και τους αντιμετώπιζαν με ασταμάτητες διώξεις και αδίστακτες εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς υπεράσπιση και με αποσπασμένες με βασανιστήρια ομολογίες, παρουσιαζόμενες ως «αυτοκριτική». Η μαζική τρομοκρατία ήταν το αποτελεσματικό όπλο εξουδετέρωσης των διαφωνούντων και το ψεύδος η βάση της καθημερινής προπαγάνδας τους στην άσκηση πειθούς στις μάζες. O Λένιν σε επιστολή του προς τον Κομισάριο των Εξωτερικών (υπουργό Εξωτερικών) Τσιτσέριν, τον Ιούλιο του 1921 τον συμβουλεύει: «Το να λέμε την αλήθεια είναι αστική προκατάληψη. Το ψεύδος δικαιολογείται από τον διακαώς επιδιωκόμενο σκοπό μας».

Σήμερα, ο κομμουνισμός έχει σχεδόν παύσει να υφίσταται είτε ως κοινωνικό ή οικονομικό σύστημα, είτε ως ιδεολογικό όραμα. H Κούβα του Κάστρο και η Βόρεια Κορέα του Κιμ Γιονγκ Ουν αποτελούν τους τελευταίους μάρτυρες της παταγώδους αποτυχίας και απαξίωσής του. Από την άλλη πλευρά η «κομμουνιστική» Κίνα ηγείται της μεγαλύτερης … καπιταλιστικής επανάστασης στην εποχή μας.

Kαι όμως υπάρχουν, σήμερα ακόμα, άνθρωποι και κόμματα που κατέχουν πολιτική παρουσία με την ταμπέλα του κομμουνιστή. Και το πιο εκπληκτικό σε κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κομμουνιστικό κόμμα ανέδειξε τον ηγέτη του Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τούτο, συνέβη στην Κύπρο, τη χώρα των παραδοξοτήτων. Βρέθηκε στην εξουσία ένα κόμμα που δεν έχει τίποτα το κοινό με τις ευρωπαϊκές αξίες. Ο Δημήτρης Χριστόφιας, όταν ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν έπαυε να  διακηρύσσει, ακόμη και μέσα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ότι είναι κομμουνιστής.

Οι ηγέτες του ΑΚΕΛ εμφανίζονται, χωρίς καμιά αναστολή, ως απολογητές του πιο εγκληματικού, μετά από το χιτλερικό, καθεστώς που γνώρισε η Ευρώπη τον εικοστό αιώνα. Αξιοσημείωτα είναι τα όσα είπε ο τότε εκπρόσωπος Τύπου και σημερινός γ.γ. του ΑΚΕΛ, κ. Άντρος Κυπριανού, κατά την ομιλία του στο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας, το 2008 στη Μόσχα. Μιλώντας στο κομμουνιστικό συνέδριο ο Άντρος Κυπριανού είπε, μεταξύ άλλων, ότι «η ανατροπή του υπαρκτού σοσιαλισμού επέφερε τραγικές συνέπειες για τον πληθυσμό της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, καθώς όταν ξεφούσκωσε το προπαγανδιστικό όργιο των εχθρών του σοσιαλισμού, οι υποσχέσεις για μετάβαση σε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης αποδείχτηκαν ανεξαργύρωτες επιταγές». Επίσης, άξια μνείας είναι και τα όσα είπε πρόσφατα ο κ. Κυπριανού σε ένα διεθνές συμπόσιο με θέμα «η Αριστερά στον 21ο αιώνα», που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, όπου  υποστήριξε ότι ο «σοσιαλισμός και η δημοκρατία είναι έννοιες ταυτόσημες» και προχώρησε να περιγράψει τη σοσιαλιστική κοινωνία ως ένα σύστημα «στο οποίο θα υπάρχει πλουραλισμός, πραγματική και ανεμπόδιστη ελευθερία, μια κοινωνία όπου τα ατομικά και συλλογικά ανθρώπινα δικαιώματα θα γίνονται πλήρως σεβαστά». Ο κ. Κυπριανού, αναφέροντας τα πιο πάνω, ασφαλώς οραματίστηκε τα καταρρεύσαντα κομμουνιστικά καθεστώτα. Δεν νομίζω να βασιζόταν στις απόψεις των «ρεβιζιονιστών» Bernstein και ο Kautsky, που ο Στάλιν τους κατηγορούσε ότι είναι «σοσιαλφασίστες» ή «σοσιαλπροδότες». Ο Bernstein θεωρούσε  τη δημοκρατία «μέσο και συνάμα σκοπό»: «Είναι μέσο για να εγκαθιδρυθεί ο σοσιαλισμός και, συνάμα, μορφή της πραγμάτωσής του». Επίσης, ο Kautsky δεν πιστεύει στην αναγκαιότητα της επανάστασης και δέχεται ότι η άσκηση  της δημοκρατίας μπορεί να επιτρέψει στον καπιταλισμό να εξελιχθεί προς μία ωρίμανση των συνθηκών του σοσιαλισμού. Ούτε και ο κ. Κυπριανού φαίνεται να ασπάζεται τις θέσεις της Ρόζα Λούξεμπουργκ η οποία σε ένα από τα κείμενά της διαλαλεί: ««Είναι φανερό ότι ο σοσιαλισμός, από την ίδια του τη φύση, δεν μπορεί να παραχωρηθεί, δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί με ουκάζια (διατάγματα) … Η ελευθερία μόνο για τους οπαδούς της κυβέρνησης και μόνο για τα μέλη του κόμματος –όσο πολυάριθμα κι αν είναι αυτά– δεν είναι ελευθερία. Η ελευθερία νοείται πάντοτε ως ελευθερία γι’ αυτόν που σκέφτεται διαφορετικά». (Evelyne Pisier-Koucher, Οι Μαρξισμοί, στο βιβλίο Η Φιλοσοφία, Εκδόσεις «γνώση», Τόμος Β΄, σελίδες 633 – 635).

Θα ανέμενε κανείς από την ηγεσία του ΑΚΕΛ, 28 χρόνια μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού» σοσιαλισμού, μετά που τερατώδη εγκλήματα, πλάνες, αυταπάτες και ψέματα, βγήκαν στην επιφάνεια να τολμήσει μια δημόσια έντιμη και γνήσια αυτοκριτική για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι ηγεσίες των χωρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και όχι να επιμένει στο ψέμα για το χαμένο «κομμουνιστικό παράδεισο».

* Πρώην Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας, πρώην Επίτροπος Διοικήσεως

Πηγή: apopseis.com