Του Γεώργιου Οικονόμου
Το 1998 εδημοσιεύθη στο New York Times συνέντευξη του πιο έγκυρου μελετητή των ρωσικών θεμάτων, εισηγητή και διαμορφωτή της πολιτικής των ΗΠΑ έναντι της Σοβιετικής Ενώσεως, Τζορτζ Κένναν (1904–2005), όπου ερωτώμενος για την απόφαση της διοικήσεως Κλίντον να επεκτείνει το ΝΑΤΟ στα εδάφη του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας, ενώ την ίδια στιγμή απέκλειε τη Ρωσία από το να προσβλέπει σε συμμετοχή, δηλώνει: «Νομίζω ότι είναι η απαρχή ενός νέου ψυχρού πολέμου». Και συνεχίζει: «Πιστεύω ότι οι Ρώσοι προοδευτικά θα αντιδράσουν αρνητικά και αυτό θα επηρεάσει την πολιτική τους γενικώς. Το θεωρώ τραγικό λάθος».
Το μέλλον είναι εδώ και δυστυχώς έχει επιβεβαιώσει την απαισιοδοξία του Κένναν. Η προσπάθεια των Ην. Πολιτειών και των Ευρωπαίων συμμάχων τους να ενσωματώσουν τη Γεωργία στο στρατόπεδό τους, προκάλεσε τον Ρωσο-Γεωργιανό πόλεμο του 2008. Παρόμοια προσπάθεια να ενσωματωθεί στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ η Ουκρανία είχε ως αποτέλεσμα την απορρόφηση της Κριμαίας το 2014 και την απαρχή ενός πολέμου διά πληρεξουσίων που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας.
Τις κινήσεις της αυτές η μεν Ρωσία τις βλέπει ως αμυντικές αλλά η Δύση ως επιθετικές και οι Ην. Πολιτείες και οι σύμμαχοί της τις αντιμετωπίζουν με οικονομικές κυρώσεις. Εις απάντηση η κυβέρνηση Πούτιν προχώρησε σε περαιτέρω προκλητικές στρατιωτικές κινήσεις και σε επέμβαση στη Συρία, κατηγορείται δε ότι έπαιξε (βρόμικο) ρόλο στην προεκλογική εκστρατεία της Χίλαρι Κλίντον το 2016.
Οι σχέσεις Αμερικής – Ρωσίας χαρακτηρίζονται από τη φράση του Κένναν «ένας νέος ψυχρός πόλεμος». Απόδειξη τούτου είναι η αναβίωση του Μακαρθισμού, όχι όμως από τα συντηρητικά στοιχεία της κοινωνίας, αλλά από τους προοδευτικούς πολλοί από τους οποίους πιστεύουν ειλικρινά ότι ο Πούτιν είναι υπεύθυνος για την εκλογή του Τραμπ.
Η ερμηνεία αυτή προσφέρει άλλοθι για την παταγώδη αποτυχία του προεκλογικού αγώνα της Κλίντον και του καταποντισμού του Δημοκρατικού Κόμματος γενικώς, το οποίο και έχει φθάσει στο ναδίρ της επιρροής του στη διαμόρφωση της κυβερνητικής πολιτικής στα τελευταία εκατόν χρόνια.
Οι φωτιές της ρωσοφοβίας αναζωπυρώνονται και από νεοσυντηρητικούς και από δημοκράτες. Οι νεοσυντηρητικοί που προσωρινά είχαν χάσει την αξιοπιστία τους λόγω της στηρίξεως του καταστροφικού πολέμου στο Ιράκ, νοσταλγοί του Πρώτου Ψυχρού Πολέμου, προσπαθούν να επανακτήσουν επιρροή με το να πιέζουν την Ουάσιγκτον και τον αμερικανικό λαό να αναλάβει δράση κατά της μετα-ιμπεριαλιστικής Ρωσικής Ομοσπονδίας. Προσπαθούν να πείσουν ότι η Ρωσία αποτελεί απειλή του μεγέθους της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως. Σε αντίθεση με τη Σοβιετική Ένωση, η οποία προσπάθησε να ανατρέψει τον δυτικό φιλελευθερισμό με την προώθηση του Μαρξισμού–Λενινισμού, η Ρωσία του Πούτιν, κατά τους ισχυρισμούς τους, προσπαθεί να προωθήσει μια ακροδεξιά ιδεολογία νεοφασισμού στην Ευρώπη και τη Δύση γενικότερα μέσω των πεμπτοφαλαγγιτών της –λαϊκιστές πολιτικούς όπως ο Τραμπ και η Μαρίν Λε Πεν.
Όπως ακριβώς η ρωσική ανάμιξη στις εκλογές του 2016 προσφέρει άλλοθι στην αποτυχημένη εκστρατεία της Κλίντον, έτσι και η υποτιθέμενη παγκόσμια ιδεολογική συνωμοσία απαλλάσσει τα κεντρώα κατεστημένα των Ην. Πολιτειών και της Ευρώπης από τις ευθύνες τους για το ότι προκάλεσαν την τρέχουσα διατλαντική λαϊκιστική επανάσταση κατά της νεοφιλελεύθερης οικονομικής και μεταναστευτικής πολιτικής.
Οι Δυτικοί οι οποίοι απορρίπτουν τη διακομματική νεοφιλελεύθερη ομοφωνία που μοιράζονται τα κεντρο-δεξιά και τα κεντρο-αριστερά κόμματα δεν δικαιούνται να ενίστανται στην πολιτική που ακολουθείται. Όταν δεν είναι πράκτορες της Ρωσίας θεωρούνται απατημένα κορόιδα όπως ήσαν οι συνοδοιπόροι την εποχή του Ψυχρού Πολέμου.
Πολλοί από την κεντρο-αριστερά και την κεντρο-δεξιά ερμηνεύουν τα εσωτερικά λαϊκιστικά κινήματα ακριβώς όπως πολλοί της Δεξιάς ερμήνευαν τα κινήματα για τα κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα για μεγάλο διάστημα στον 20ό αιώνα, μεταξύ 1917 και 1989, δηλαδή ως συνωμοσίες κατευθυνόμενες από την Μόσχα.
Υπάρχει ελπίδα ότι σε κάποιο χρονικό σημείο, σε μια δεκαετία, ο ρωσικός κίνδυνος θα αντιμετωπισθεί όπως είναι στην πραγματικότητα, δηλαδή βλακώδης και έξαλλος, ότι διαφεντεύεται από κομματικά στοιχεία για εσωτερικές σκοπιμότητες όπως συνέβαινε στις δεκαετίες του 1920 και του 1950. Με τον καιρό πιστεύεται ότι ένας μελλοντικός Πρόεδρος των Ην. Πολιτειών θα αποκλιμακώσει τον Δεύτερο Ψυχρό Πόλεμο όπως έγινε και επί Νίξον.
Όμως με το ένα από τα δύο κόμματα, τους Δημοκρατικούς, σε συνδυασμό με το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κατεστημένου των Ην. Πολιτειών που ασχολείται με την εξωτερική πολιτική και τρέφεται από υποτιθέμενες απειλές, να προωθούν ένα ακόμη πιο ψυχρό Δεύτερο Ψυχρό Πόλεμο, οποιαδήποτε τήξη δεν πρόκειται να επέλθει σύντομα. Οι δε απαισιόδοξοι φοβούνται ότι η αντιπαράθεση αυτή θα οδηγήσει νομοτελειακά σε πολεμική αντιπαράθεση.
*Δικηγόρος
Πηγή: apopseis.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου