Του Χρήστου Ψιλογένη
Για μια ακόμα φορά η ιστορία επαναλαμβάνεται. Αφού δηλαδή ο Αττίλας καταβρόχθισε και τις νέες μας υποχωρήσεις στο Κραν Μοντάνα, απάντησε στις ψευδαισθήσεις της ηγεσίας μας διά στόματος Ναμί. Πλην όμως αντί για στοιχειώδη έστω ανταπόκριση, προέβαλε νέες ιταμές αξιώσεις. Και τελικά όχι μόνο δεν αποδέχεται την κατάργηση της αποικιοκρατικής συνθήκης εγγύησης και την ανάκληση των κατοχικών του στρατευμάτων, αλλά θέτει και όρους ακόμα και για την επανέναρξη των συνομιλιών, προαπαιτώντας τη νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων του κατοχικού εγκλήματος!
Για να είναι ο εξευτελισμός μας τέλειος και η υπό εκκόλαψη λύση επίσημα και με την υπογραφή μας, συνομοσπονδία δύο ισότιμων κρατών. Με τη διάλυση βεβαίως του επίσημου κράτους-θύματος και τη νομιμοποίηση του κατοχικού καθεστώτος-θύτη! Τώρα η κυβερνώσα παράταξη, ενόψει εκλογών και με την ευκαιρία της προεδρικής επίσκεψης στη Μόσχα και το Παρίσι, θυμήθηκε την ξεχασμένη διεθνή διάσκεψη.
Αυτήν που απερίσκεπτα και πλειστάκις παραγνώρισε, για να εμπιστευθεί το μέλλον του τόπου αποκλειστικά στους Αγγλοαμερικανούς, χωρίς να λογαριάσει το πασίγνωστο. Ότι δηλαδή αυτοί που επανέφεραν την Τουρκία στην Κύπρο δεν ήταν δυνατό από μόνοι τους να μας δώσουν λύση που θα ανέτρεπε τα αποτελέσματα της ίδιας της πολιτικής τους. Ας είναι όμως, κάλλιον αργά παρά ποτέ. Γιατί η διεθνής διάσκεψη παραμένει, παρά τα λάθη μας, η μόνη διέξοδος από το αδιέξοδο της κατοχής, που θα επέτρεπε τουλάχιστο μια κάποια βιώσιμη λύση.
Αρκεί να προγραμματιστεί σωστά και να επιδιωχθεί με συνέπεια. Γιατί ναι μεν ο αγγλοαμερικανικός παράγοντας, παραμένει ο ισχυρότερος και στα πλαίσια του ΟΗΕ, αλλά οι κυβερνώντες πρέπει επιτέλους να αντιληφθούν ότι δεν αποτελεί τον μοναδικό παίκτη στο διεθνές σύστημα. Λανθασμένες όμως είναι και οι απόψεις του ΑΚΕΛ που ενώ υποστηρίζει καταρχήν τη διεθνή διάσκεψη, τη θέλει μόνο για την πτυχή της ασφάλειας και των εγγυήσεων και αφού πρώτα επιλυθούν με τις ενδοκυπριακές συνομιλίες, οι εσωτερικές πτυχές του Κυπριακού. Τίθεται όμως ένα ουσιαστικό ερώτημα.
Χωρίς την προηγούμενη αποχώρηση του στρατού κατοχής, μπορεί να εξευρεθεί βιώσιμη λύση και μάλιστα μόνο από τις δύο κοινότητες; Η απάντηση που δίνουν τα μέχρι τώρα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής, είναι δυστυχώς ένα πειστικότατο όχι.
Επομένως, η διεθνής διάσκεψη πρέπει να προηγηθεί της επανέναρξης των ενδοκυπριακών και να αρχίσει όχι από εκεί που μείναμε, αλλά από τη ρίζα του προβλήματος, που είναι η τουρκική κατοχή. Και αυτό πρακτικά μπορεί να γίνει με αντικατάσταση της κατοχικής δύναμης με ενισχυμένη δύναμη του ΟΗΕ και ένα δημοκρατικό πλαίσιο αρχών πάνω στο οποίο θα διεξαχθούν επιτέλους κανονικές διαπραγματεύσεις για ένα κανονικό κράτος. Έχουμε κάθε δικαίωμα να το επιδιώξουμε, αφού για τέσσερεις δεκαετίες η Άγκυρα οχυρωμένη πίσω από την κατοχή, πήρε σχεδόν τα πάντα, χωρίς να επιστρέφει τίποτε από τα παρανόμως κατεχόμενα.
Αν η Τουρκία αρνηθεί, τότε να απαιτήσουμε γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου κατά πόσο η συνθήκη εγγύησης νομιμοποιούσε είτε την τουρκική εισβολή, είτε τη συνεχιζόμενη κατοχή. Απλή επανέναρξη των διαπραγματεύσεων από εκεί που έμειναν, είτε θα οδηγήσει σε νέο αδιέξοδο, είτε στην επικύρωση των κατοχικών τετελεσμένων. Αλλά για ν’ αλλάξουν την πολιτική τους οι ξένοι, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς τη δική μας. Ειδικά τα δύο μεγάλα κόμματα, οφείλουν να αντιληφθούν ότι προέχει η δικαίωση της Κύπρου και όχι η αυτοδικαίωση της πολιτικής τους, που παταγωδώς κατέρρευσε αφού ούτε την άρση της κατοχής πέτυχε, ούτε τη συνέχιση των τετελεσμένων απέτρεψε. Αυτό μόνο μια αντιπροσωπευτική διεθνής διάσκεψη μπορεί να το επιτύχει. Για την οποία ο Ελληνισμός πρέπει να δουλέψει σκληρά, με ομοψυχία και πρόγραμμα. Τότε μόνο θα μπορέσει να επαναλάβει το αξιοπρεπές όχι της δημοκρατίας προς τον προελαύνοντα ισλαμο-φασισμό, υπερασπιζόμενος για μια ακόμα φορά τις Θερμοπύλες της ελευθερίας.
* Πρέσβης ε.τ.
Πηγή: apopseis.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου