Του Κυριάκου Τσιμίλλη
Mάθαμε να μετράμε τα χρόνια, 43 κιόλας… Αυτή όμως η μονάδα μέτρησης μειονεκτεί αφού παραβλέπει την καθημερινότητα ισοπεδώνοντας τις 365 μέρες, διαρκούσης της κατοχής, μέχρι να αλλάξει ο μετρητής του χρόνου. 15666 μέρες ημικατοχής και ξεριζωμού, εποικισμού και καταστροφής της πολιτιστικής κληρονομιάς και μεθοδευμένης προώθησης της διχοτόμησης (μόνο;) του νησιού. Έχουν και μια άλλη ιδιαιτερότητα οι ετήσιες επετειακές αναφορές: Αποτελούν ένα άλλοθι κι ένα διάλειμμα συνειδησιακής κάθαρσης και (υποτιθέμενης) εγρήγορσης πριν επιστρέψουμε στην «αναπτυξιακή» μας πορεία. Διότι, μας το είπανε από νωρίς, πως χωρίς οικονομική ευρωστία δεν μπορούμε να έχουμε αμυντική θωράκιση…
Μετά μάς είπανε, εντάξει «Δεν Ξεχνώ» αλλά «θέλετε να χάσουμε αυτά (τα υλικά αγαθά) που έχουμε;». Μέχρι που τα χάσαμε κι αυτά και την αμυντική θωράκιση. Το «Δεν Ξεχνώ» ξεθώριασε στο πίσω τζάμι παλιών οχημάτων και στα χρησιμοποιημένα τετράδια των παλιών μαθητών που μάλλον τα έστειλαν στην ανακύκλωση…
Όπως και να το κάνουμε, τέτοιες μέρες μπορούμε να ανασκοπήσουμε πώς αλλάζουν στόχοι, συμπεριφορές, επιχειρήματα (συχνά ο όρος με εισαγωγικά), ακόμα και συνθήματα. Το «Όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους» θεωρείται (ευγενικά να το πούμε) παλιομοδίτικο… Πριν μερικά χρόνια, με το τότε κκοτσιάνιασμα στους συνοικισμούς, κατακτήθηκε μια πιο σύγχρονη διεκδίκηση – «Όλοι οι πρόσφυγες στα προσφυγικά τους»… Τώρα πια μερικοί άρχισαν να δοκιμάζουν τον ρυθμό κι ετοιμάζονται να …δώσουν πάλι «γραμμή»: «Όλοι οι χρήστες στα σπίτια μας»!
Kάποια άλλα συνθήματα πάλι, ενώ όπως ακούονται φαίνονται σωστά, εν τη ανεπαρκεία τους και με τις πολλές πιθανές ερμηνείες οδηγούν (τουλάχιστον) σε σύγχυση. Αυτό κι αν είναι προβληματική ασάφεια! Παράδειγμα η «επανένωση» που πρόσφατα πήρε και διεθνή προβολή ως “Unite Cyprus now” – ενώστε την Κύπρο τώρα! Αναγκαίο αλλά όχι αρκετό… Ακόμα και ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ που κατέγραψε τις κινητοποιήσεις των πολιτών που το προέβαλλαν καθημερινά, άλλα κατάλαβε όπως φάνηκε από το πλαίσιο που διατύπωσε. Μπορεί και να φταίει η ανταπόκριση που θα του έστειλε ο προς αφυπηρέτηση ειδικός του σύμβουλος.
Μπορεί να φόρεσε εκείνο το απόγευμα ένα «παραδοσιακό» γιλέκο, όπως περίπου το φοράνε και οι δυο κοινότητες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ταυτίζεται με την αγωνία των Κυπρίων – τα ράσα δεν κάνουν τον παπά (ούτε τα αντίστοιχα τον ιμάμη). Δεν αμφισβητούνται (γενικώς) οι καλές προθέσεις των συμπολιτών μας που επέλεξαν να προβάλλουν καθημερινά το σύνθημα-στόχο και εκτιμάται πως πλείστοι από αυτούς αλλιώς το εννοούν…
Τι ακριβώς θέλουμε να ενωθεί και πώς; «Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο…», έγραψε η Νεσιέ Γιασίν; Δεν ξέρουμε τι ξέρουν πια οι νεότεροι (φταίνε κι αυτοί, περισσότερο όμως οι μεγαλύτεροι), οι παλιοί όμως (πρέπει να) το θυμόμαστε πως δεν έγινε σεισμός κι άνοιξε η γη – κατοχική γραμμή τα χωρίζει κι αν δεν καταργηθεί αυτό που την προκάλεσε πώς θα ενωθεί ο τόπος; Άλλωστε το «έξω όλοι οι στρατοί, ανεξάρτητο νησί» δεν το φώναζαν οι εθνικιστές, οι προοδευτικοί το φώναζαν! Πολλοί από αυτούς, κουρασμένοι πια, σημειώνουν πως πρέπει να είμαστε «περισσότερο ευέλικτοι και εποικοδομητικοί»…
Και οι άνθρωποι, πώς θα ενωθούν; Σαν καλοί γείτονες ή σαν ενεργά μέλη μιας ελεύθερης κοινωνίας; Aς κάνουμε μια προσομοίωση, ένα πείραμα παραβολικό: Δυο στερεά δεν ενώνονται όταν τα φέρεις απλώς σε επαφή αφαιρώντας ό,τι ενδιάμεσο μπορεί να τα διαχωρίζει. Όταν «ενωθούν», μοιάζουν με δυο γείτονες! Αλλιώς συμπεριφέρονται δυο υγρά που όταν τα ενώσεις (συχνά) αναμιγνύονται… Πολύ περισσότερο τα αέρια που αναμιγύονται πλήρως. Τελικά, όπως τα άτομα των αερίων έτσι συμβαίνει και με τα άτομα σε μια κοινωνία, αν βέβαια αναζητούν μια πραγματική ένωση… Ποια (επαν)ένωση θέλουν τελικά τα πλακάτ μας;
Το κατοχικό καθεστώς πάντως μάς έδωσε ένα δείγμα πώς θα «ενώσουμε» τις παραλίες! Γιατί μπορεί εκεί, πέρα στην Ελβετία, να συζήτησαν και για τις ποσοστώσες της ακτογραμμής αλλά δεν μπορεί να χρειάζεται και η «εσωτερική ιθαγένεια» για να κολυμπήσεις στα νερά της «άλλης πολιτείας». Δεν μπορεί τα προηγούμενα δυο χρόνια οι Ελληνοκύπριοι να έσπευδαν (σαν οικοδεσπότες έλεγαν) στο (κατεχόμενο) αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας και τώρα που «ανοίγει» η παραλία της Αμμοχώστου να επιτρέπεται η πρόσβαση μόνο σε «υπηκόους» του ψευδοκράτους και Τούρκους πολίτες – αυτή, άραγε, θα είναι η …πέμπτη ελευθερία τους; Μην φτιάξουμε όμως τώρα πλακάτ για την ελευθερία στο …κολύμπι.
Μια είναι η ελευθερία! Όπως την ύμνησε ο Θεοδόσης Πιερίδης και την τραγούδησε ο Μάριος Τόκας…
«…εδώ κι εκεί στον ίδιο το βοριά
στρέφει η ψυχή του ανθρώπου μεθυσμένη
εκεί κι εδώ τη λένε λευτεριά
την πρώτη και στερνή τους ερωμένη…».
kctsimillis@cytanet.com.cy
Πηγή: http://ift.tt/2eGU6EY
July 24, 2017 at 08:30AM
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου