Του Ανδρέα Σ. Αγγελίδη
Διεκδικήσαμε, δικαίως, ως κράτος μέλος του ΟΗΕ και της Ε.Ε. να τερματιστούν με την επίλυση του άλυτου για 43 χρόνια κυπριακού προβλήματος, οι εγγυήσεις και τα όποια επεμβατικά δικαιώματα των τριών εγγυητικών δυνάμεων. Πρόσθετα ζητήσαμε, δικαίως, την απόσυρση του στρατού κατοχής που επέβαλε τη διαίρεση της χώρας και του λαού της. Η Τουρκία αντέδρασε αρνητικά, όπως συνήθως, με αλαζονικούς χαρακτηρισμούς. Απλώς για μια ακόμη φορά επιβεβαίωσε ότι πιστεύει και υιοθετεί τη «δύναμη της ισχύος» της, αντί τη δύναμη του δικαίου.
Αν η Τουρκία αποδεχόταν τις δικές μας δίκαιες αξιώσεις και συμφωνούσε σε άλλη μορφή διασφάλισης της πλήρους εφαρμογής της λύσης χωρίς τις εγγυήσεις, επεμβατικά δικαιώματα και στρατό κατοχής, ποιοι είναι βέβαιοι ότι, με βάση τις υπόλοιπες συγκλίσεις / δικές μας υποχωρήσεις θα είναι λειτουργικό και βιώσιμο το νέο κρατικό μόρφωμα, ακόμη και εάν γίνει χάριν συζήτησης δεκτό ότι αποτελεί, μετεξέλιξη του Συντάγματός μας και όχι παρθενογένεση; Ο προβληματισμός θα πρέπει να στραφεί υπεύθυνα στο εάν τα ζητήματα εσωτερικής συνταγματικής τάξης, ως έχουν συζητηθεί και έχουν φθάσει σε συγκλίσεις ή προσεγγίσεις ή ακόμη και σε πολύ προχωρημένες προτάσεις (όπως η εναλλαγή στην προεδρία Ελληνοκύπριου ή Τουρκοκύπριου), μπορούν να διαμορφώσουν ένα «φυσιολογικό ή κανονικό» Κράτος όπως ο Γ.Γ. του ΟΗΕ απλοποίησε το ζήτημα, με σχετικές του δηλώσεις.
Χωρίς ψευδαισθήσεις και με αυστηρή θεώρηση της πραγματικότητας θα πρέπει κάθε τρίτος αντικειμενικός με απλές γνώσεις συνταγματικού δικαίου, να δηλώσει σαφώς ότι και χωρίς τις εγγυήσεις, τα επεμβατικά δικαιώματα και τον στρατό κατοχής θα είναι αβέβαιη η βιωσιμότητα και λειτουργικότητα τού όποιου κρατικού μορφώματος ήθελε προκύψει βάσει των όσων ήδη συνεφωνήθησαν, λόγω δικών μας υποχωρήσεων, καθότι ήδη περιλαμβάνονται απαράδεκτες ρυθμίσεις εσωτερικής έννομης τάξης, που οδηγούν σε αδιέξοδα, τα οποία θα προκύψουν (άγνωστο πότε), για να τα αξιοποιήσει κατά βούληση, ο ισχυρός, που είναι η Τουρκία. Αν το Σύνταγμα του 1960 που παρείχε τόσα υπερβολικά δικαιώματα προς τη μειονότητα, άντεξε για 2½ μόνο χρόνια, έως τη μεθοδευμένη τότε από την Τουρκία ανυπακοή στο Σύνταγμα από τους Τουρκοκυπρίους, το νέο μόρφωμα και χωρίς να υπάρξει όπως συνέβη το 1974 το όποιο νέο, άφρον πραξικόπημα, θα επιφέρει την οριστική καταστροφή. Η Τουρκία δεν εξαγγέλλει προθέσεις, ως απλή ρητορική. Ακολουθεί πιστά και με συνέπεια τα όσα η έκθεση Νιχάτ Ερίμ από το 1956 εισηγήθηκε ως μέθοδο να καταστεί η Κύπρος, νήσος τουρκική. Γι’ αυτό και δεν τις αρκούν οι ήδη υπάρχουσες υποχωρήσεις μας.
Λαός χωρίς ιστορική μνήμη, δεν επιβιώνει. Πολύ δε περισσότερο όταν δεν μαθαίνει από τα λάθη του. Τα όσα μετά τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, υπέστη το νεοσύστατο τότε Κράτος του 1960, μέχρι και σήμερα έπρεπε να είχαν διαπαιδαγωγήσει την εκάστοτε πολιτική ηγεσία μας. Η Τουρκία προωθεί τις διεκδικήσεις της, με βάση τα δικά μας λάθη. Δεν πέτυχαν το 1963 με την Τουρκανταρσία οι στόχοι της, όμως της δόθηκε η ευκαιρία με το προδοτικό πραξικόπημα του 1974. Έκτοτε διέβλεψε ότι, το «δεν ξεχνώ», η διεκδίκηση απελευθέρωσης, ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα και το δίκαιο θα μετατρέποντο σε υποχωρήσεις. Κατάφερε με ψευδοϋποσχέσεις προς τρίτους να εγκαταλείψουμε την οφειλόμενη εκ καθήκοντος αλλά και αναγκαία για τη διάσωση του Κράτους πολιτική, που επιβάλλει να θέτουμε συνεχώς την Τουρκία στη θέση του κατηγορουμένου, για παραβίαση του διεθνούς δικαίου, για εθνοκάθαρση, για παράνομο εποικισμό και συνεχή παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ήδη μετατρέψαμε την κατοχική δύναμη σε συνομιλητή της Ε/κ Κοινότητας, σε μια πενταμερή διάσκεψη. Ενώ ήμαστε Κράτος αναγνωρισμένο, κράτος-μέλος της Ε.Ε., η οποία όμως παρακολουθεί ως απλός παρατηρητής τον εξευτελισμό ενός κράτους-μέλους της, που υποβιβάστηκε σε Κοινότητα αντί να σταθεί αλληλέγγυα προς βοήθειά του! Σε θέμα μάλιστα που αφορά στρατιωτική κατοχή εδάφους της ίδιας της Ε.Ε.
Μετά το μεγάλο έγκλημα του πραξικοπήματος του 1974, η υποχωρητικότητα και γενικά η όλη διαδρομή που ακολουθήσαμε, έχουν αποδειχθεί, δυστυχώς, ως στρατηγική των λαθών. Ώρα να τεθεί το όλο ζήτημα στην ορθή του διάσταση κατά το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο. Το οφείλουμε, λαός και πολιτική ηγεσία, στην ιστορία και τις θυσίες. Ας υπάρξει ανάληψη ευθυνών για τη σημερινή δυσμενέστατη κρατούσα κατάσταση και ας πορευτούμε ομόγνωμα κατά το δίκαιο, έστω κι αν είμαστε αδύναμοι. Άλλωστε το δίκαιο είναι καταφυγή κάθε δοκιμαζόμενου. Αρκεί βέβαια να το διεκδικεί!
Πηγή: http://ift.tt/2uDTEhv
July 18, 2017 at 11:00AM
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου